Δεν άναψε το φως .Δεν ήθελε.Τα σύννεφα που απ το πρωι πυκνώνανε και ο υγρός άνεμος που φυσούσε ενίσυχαν ένα ονειρικό σκηνικό όπου μια απειλή κρυμμένη,τον παραφυλούσε.Είχε χάσει όλα του τ αναχώματα,όλες του οι παγίδες είχαν ανακαλυφθεί,
τα μυστικά περάσματα είχαν φανερωθεί και τώρα μόνος και εκτεθειμένος ,μπορούσε ν ακούει μόνο τον άνεμο να σφυρίζει πρόστυχα στη βροχή.Και να περιμένει το μοιραίο χτύπημα στον πυρηνα της υπαρξής του..Η αναμονή και μόνο για κάτι τέτοιο ,τουν παρέλυε.
Χρειάστηκε το μυαλό του να σκεφτεί ,αλλά αυτό κείτονταν εξουθενωμένο.Είχε προσπαθήσει σκληρά να διατηρήσει την ενότητα του Βασιλείου του,αλλά μάταια.Το χτύπημα είχε έρθει απο μέσα ,είχε ξεπηδήσει μέσα απο το πυκνό σχεδον αδιαπέραστο δάσος με τις βελανιδιές και τις οξιές .Αυτό το δάσος που άλλαζε μορφή στο φως της μέρας κ γινόταν πάλι κάτι απειλητικό και δυσοίωνο με τη νύχτα ,αυτό το δάσος απέναντι απο το παλάτι του και μέσα στο βασιλειό του,έκρυβε τελικά αυτό που πάντα ενδόψυχα φοβόταν.Τη σκοτεινή μορφή της A l e r t i a .O μύθος της ήταν ζωντανός,η υπαρξη της πραγματική ,οι απειλές της που διαβάζονταν σαν στίχοι ενός παράξενου τραγουδιού που χόρευαν πόρνες χορεύτριες στο παλάτι ,τις κρυες νύχτες γύρω απο το μεγαλοπρπές τζάκι ,αποκτούσαν σάρκα και οστά.
Μα αν το μυαλό του δεν μπορύσε να σκεφτεί κατάκειτο,παραλυμένο,εξουθενωμένο,ποιος σκεφτόταν για αυτον??
-Ειμαι εγώωω,άκουσε τη φωνή της ,βαθιά υποβλητική και σκοτεινη...
-Εσυ?Εσυ εισαι η σκέψη μου,εσυ φωτίζεις τους φόβους μου?εσυ δε μου λες τι να κανω για να ξεφύγω απ αυτη τη κόλαση που ζω?
-χαχαχχαχαχα.....Η κολαση που ζεις....χααχχχα...δεν ειναι παρα μονο η αρχή...Εισαι πια δικός μου....Oργανό μου,χέρι μου,ξίφος μου,ηδονή μου,αποπατός μου,ρούχο μου,τροφή μου.Δε σου ανήκεις .Πάλεψες σκληρά μα έχασες.Κανεις δε νικαει.Μονη περιπτωση για να με νικησεις ειναι να μη δωσεις καν τη μαχη.Αλλα σου ηταν τοσο αδυνατο αυτο...τοσο αδυνατο.....
-Νιώθω ν αλλάζω.Ακούω με διαφορετικό τρόπο.Νιωθω αλλιώς.Το αιμα μου κυλάει αλλοιως,.η καρδια μου χτυπάει αλλοιώς,....
-Δεν ειναι όμορφα?Δε το λαχταρούσες πάντα?Νιωσε τις αγωνίες μου,να νιώστες....Νιωσε τις ρογες μου να σκληραινουν απο θυμό,εκδικηση,καβλα,οργη,δαγκωσε τες,με δυναμη,,βυβαξε το αιμα τους....νιωσε τα δοντια μου πως δουλεουν,νιωσε τα χειλια μου...νιωστα.....γλειψε με ,νιωσε με,καθαρισε με,,καθαρισε το μουνι μου τον κωλο μου,πλυνε με...αγαπησε με ....
Οι αστραπές αυλάκωναν τον μολυβί ουρανό.Η βροχή οργισμένη ξεχέιλιζε τις υδρροες των μπαλκονιών και της οροφής...Νιωστε τες....
Καινουργιες αισθήσεις τον πλυμμήρισαν.Τρόμοι ακατανόμαστοι.Κραυγες απο σιωπές.Απελπισμένα λόγια.Γέλια ,γέλια ,γέλια....ουτε ξερε ποση ωρα περασε.....
Ολα τέλειωσαν.Πάμε .Ελα μαζί μου....
-Παμε...που παμε...
-Ελα...Να δες,.,,,δες τι βλεπεις ?
-Εναν τρελό που γραφει με κατι τους τοιχους του.τοιχοι πρεπει να ναι αυτοι,δεν ειναι απο πετρα?που ειναι οι πετρες??.Και ενα κοράκι δίπλα του.Μα τι τόπος εινα αυτός?Που ειμαστε?Τι ρουχα φοράει ?Τι ηχος ειναι αυτός?Ειναι μουσική?Ποσο παράξενα ειναι ολα αυτα....
-Το κοράκι μη το φοβάσαι..Απο σενα θελώ το εξης...
-Οτι θες,οτι πεις,οτι προσταξεις...
-Γινε φιλος του.......αυτο,,,απλα,,γινε φιλος του.....
τα μυστικά περάσματα είχαν φανερωθεί και τώρα μόνος και εκτεθειμένος ,μπορούσε ν ακούει μόνο τον άνεμο να σφυρίζει πρόστυχα στη βροχή.Και να περιμένει το μοιραίο χτύπημα στον πυρηνα της υπαρξής του..Η αναμονή και μόνο για κάτι τέτοιο ,τουν παρέλυε.
Χρειάστηκε το μυαλό του να σκεφτεί ,αλλά αυτό κείτονταν εξουθενωμένο.Είχε προσπαθήσει σκληρά να διατηρήσει την ενότητα του Βασιλείου του,αλλά μάταια.Το χτύπημα είχε έρθει απο μέσα ,είχε ξεπηδήσει μέσα απο το πυκνό σχεδον αδιαπέραστο δάσος με τις βελανιδιές και τις οξιές .Αυτό το δάσος που άλλαζε μορφή στο φως της μέρας κ γινόταν πάλι κάτι απειλητικό και δυσοίωνο με τη νύχτα ,αυτό το δάσος απέναντι απο το παλάτι του και μέσα στο βασιλειό του,έκρυβε τελικά αυτό που πάντα ενδόψυχα φοβόταν.Τη σκοτεινή μορφή της A l e r t i a .O μύθος της ήταν ζωντανός,η υπαρξη της πραγματική ,οι απειλές της που διαβάζονταν σαν στίχοι ενός παράξενου τραγουδιού που χόρευαν πόρνες χορεύτριες στο παλάτι ,τις κρυες νύχτες γύρω απο το μεγαλοπρπές τζάκι ,αποκτούσαν σάρκα και οστά.
Μα αν το μυαλό του δεν μπορύσε να σκεφτεί κατάκειτο,παραλυμένο,εξουθενωμένο,ποιος σκεφτόταν για αυτον??
-Ειμαι εγώωω,άκουσε τη φωνή της ,βαθιά υποβλητική και σκοτεινη...
-Εσυ?Εσυ εισαι η σκέψη μου,εσυ φωτίζεις τους φόβους μου?εσυ δε μου λες τι να κανω για να ξεφύγω απ αυτη τη κόλαση που ζω?
-χαχαχχαχαχα.....Η κολαση που ζεις....χααχχχα...δεν ειναι παρα μονο η αρχή...Εισαι πια δικός μου....Oργανό μου,χέρι μου,ξίφος μου,ηδονή μου,αποπατός μου,ρούχο μου,τροφή μου.Δε σου ανήκεις .Πάλεψες σκληρά μα έχασες.Κανεις δε νικαει.Μονη περιπτωση για να με νικησεις ειναι να μη δωσεις καν τη μαχη.Αλλα σου ηταν τοσο αδυνατο αυτο...τοσο αδυνατο.....
-Νιώθω ν αλλάζω.Ακούω με διαφορετικό τρόπο.Νιωθω αλλιώς.Το αιμα μου κυλάει αλλοιως,.η καρδια μου χτυπάει αλλοιώς,....
-Δεν ειναι όμορφα?Δε το λαχταρούσες πάντα?Νιωσε τις αγωνίες μου,να νιώστες....Νιωσε τις ρογες μου να σκληραινουν απο θυμό,εκδικηση,καβλα,οργη,δαγκωσε τες,με δυναμη,,βυβαξε το αιμα τους....νιωσε τα δοντια μου πως δουλεουν,νιωσε τα χειλια μου...νιωστα.....γλειψε με ,νιωσε με,καθαρισε με,,καθαρισε το μουνι μου τον κωλο μου,πλυνε με...αγαπησε με ....
Οι αστραπές αυλάκωναν τον μολυβί ουρανό.Η βροχή οργισμένη ξεχέιλιζε τις υδρροες των μπαλκονιών και της οροφής...Νιωστε τες....
Καινουργιες αισθήσεις τον πλυμμήρισαν.Τρόμοι ακατανόμαστοι.Κραυγες απο σιωπές.Απελπισμένα λόγια.Γέλια ,γέλια ,γέλια....ουτε ξερε ποση ωρα περασε.....
Ολα τέλειωσαν.Πάμε .Ελα μαζί μου....
-Παμε...που παμε...
-Ελα...Να δες,.,,,δες τι βλεπεις ?
-Εναν τρελό που γραφει με κατι τους τοιχους του.τοιχοι πρεπει να ναι αυτοι,δεν ειναι απο πετρα?που ειναι οι πετρες??.Και ενα κοράκι δίπλα του.Μα τι τόπος εινα αυτός?Που ειμαστε?Τι ρουχα φοράει ?Τι ηχος ειναι αυτός?Ειναι μουσική?Ποσο παράξενα ειναι ολα αυτα....
-Το κοράκι μη το φοβάσαι..Απο σενα θελώ το εξης...
-Οτι θες,οτι πεις,οτι προσταξεις...
-Γινε φιλος του.......αυτο,,,απλα,,γινε φιλος του.....
*nNoe*
