"...K ήρθαν χρόνια δύσκολα,περίεργα,έτσι που αναρωτιόσουνα "σαν τι ,να ΄χασα" και δεν μπορώ να συμπληρώσω το παζλ του δικού μου μικρόκοσμου.Ηρθαν χρόνια που το νερό λιγόστεψε και μαζί του λιγόστεψαν και οι απαντήσεις.Μόνο θεωρίες έβρεχε κάθε μέρα και κάθε νύχτα,θεωρίες και αποφάσεις άνωθεν.Αποφάσεις και διαταγές.Τόσες και τέτοιες που ήταν σίγουρο πιά,παζλ δεν συμπλήρωνες όσο και να χτυπιόσουνα.Θυμάμαι μια νύχτα με λίγη βροχή,έπεσε στο κεφάλι μου μια σκέψη τρομαχτική,πως δεν υπήρχε κανένα δικό μου παζλ,παρά μόνο είμουν κ εγώ ένα μικρό κομματάκι ενός άλλου ,πολύ μεγαλύτερου παζλ.Δεν θυμάμαι πιο άσχημο συναίσθημα.Τριβόμουνα μια ώρα να φύγει απο πάνω μου κάθε ίχνος εκέινης της βροχής.Εκείνα τα χρόνια θυμάμαι,είχε ήδη αρχίσει το μεγάλο κακό.Μπορούσες απο την μια να επικοινωνήσεις με κάθε δυνατή συσκευή και με κάθε δυνατό τρόπο,αλλά όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο ο καθένας μιλούσε μόνος του.Καταλάβαινες τι έλεγε με το μυαλό σου,μα όχι με τη καρδιά σου.'Ολοι μαζί
μοιάζαμε να συνεχίζουμε να χτίζουμε εκείνο τον Βιβλικό πύργο της Βαβέλ.Με τα μάτια σου έβλεπες κάποιους ανθρώπους να κάνουν ακατανόητες κινήσεις ,μα τα λόγια τους δε συναντούσαν την καρδιά σου με τίποτε.Είχα σκεφτεί τότε,ή αυτοί μιλάνε όντως ακατάληπτα η εγώ έχασα την καρδιά μου.Κάθε λέξη εκείνα τα χρόνια ,είχε άλλο νόημα για τον καθένα.Οπως τα κομματάκια του παζλ,που μοιάζανε ίδια ,αλλά το καθένα ταιρίαζε αλλού...
Ένα βράδυ του Φλεβάρη άρρωστα σύννεφα μαζευτήκανε σαν σε πορεία ασθενών με αίτημα να φύγουν απο το νοσοκομείο.Ο αγέρας αν κι όχι ψυχρός,παρόλα αυτά υγρός και μοχθηρός σκόρπιζε τις αδύναμες φωνές τους στις τεράστιες οθόνες του θόλου.Ενα πράσινωπό φως ίσα που ρυτίδιαζε τα βαλτωμένα νερά του υδραγωγείου της πόλης. Ακαθόριστοι ήχοι ακούγονταν λες και ξεπηδούσαν απ τα έγκατα μιας γης εξαντλημένης..Πρώτη φορά είχα δει σύννεφα να αυτοκτονούν εκείνο το βράδυ..."
Συννεφιασμένη δύση στις 14 Φλεβάρη 2011.Βίντεο σε σχετικά γρηγορη κίνηση
*nNoe*
