Το αφόρητο καλοκαϊρι των άλλων (pt.3)

* (εις μνήμην +)
Οι "άλλοι" τρέχανε στις κοντινές παραλίες,Οι "άλλοι" πίνανε καφέ στο χαλαρό,οι "άλλοι" μιλούσαν επί παντός επιστητού -ακόμα καi για τον καιρό και συζητούσανε τις καταιγίδες που ΘΑ έρθουνε-,οι "άλλοι" τσακωνότανε για το που θα πάνε διακοπές,οι άλλοι βάζανε φωτιές,οι "άλλοι" τις σβήνανε.Οι άλλοι λιώνανε στις παραλίες και στα κάμπιγκ φουμάροντας φύση.Οι "άλλοι" δουλεύανε και κλείνανε τρύπες,ενώ οι "άλλοι" κλείνανε τα σπίτια κάποιων "άλλων" για ν ανοίξουνε βίλες για
3 γενιές μετά από αυτούς,για τα παιδιά τους και τα δισέγγονά τους..

...Και συ..περίμενες να πάει μια η ώρα το μεσημέρι,να δεις τη μάνα σου,τον πατέρα σου,τον αδερφό σου για 2 λεπτά στην εντατική.Και δεν έπαιζες με θερμοκρασίες ,αλλά με τα ποσοστά θνησιμότητας.30% τη πρώτη μέρα,45% την τέταρτη,70% τη όγδοη,πάνω από 90% την 20 μέρα.Και εκεί ,μια νύχτα στην Πάτρα του 2001 με την υγρασία στο 99% και την ώρα που όσοι "άλλοι" κυκλοφορούσαν ήταν σουρωμένοι και μαυρισμένοι απ τα μπάνια και τις εξόδους τους,εσύ έψαχνες κονιάκ ,χωρίς πάγο,να σε βγάλει μέχρι το πρωί.Κ όταν ήρθε το πρωί , η υγρασία είχε έφτασε στα
ίδια ποσοστά με κείνα της θνησιμότητας.Και ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ που οι "άλλοι" κάνανε ότι κάνανε κάθε μέρα,εσύ κολλούσες από την υγρασία και τον ιδρώτα όταν έφτασες στο νεκροτομείο.Εκείνη την παγωμάρα του νεκρού σώματος θυμάσαι σαν το πιο "απόλυτο κρύο",κόντρα ακόμα και στο πιο
"απόλυτα ζεστό".

Κάπου εκεί ξαναμπερδεύτηκαν μέσα σου οι εποχές και βεβαιώθηκες γιαυτό όταν το ίδιο βράδυ εκείνης της μέρας ψιχάλισε με ξάστερο ουρανό πάνω από το κεφάλι σου.'Εθαψες τη μάνα σου μαζί με τοις "άλλους" ,της είπες γεια,και έγινες κ εσύ σιγά σιγά ξανά ένα με τους "άλλους" και τα αφόρητα καλοκαίρια τους ,ανταποκρινόμενος και υποκύπτοντας στο αιώνιο κάλεσμα για συνέχιση της ζωής αρχίζοντας πάλι από την αρχή να τραβάς διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις εποχές που είχανε γίνει ένα κουβάρι μέσα σου...

*nNoe*